بیشتر کارگران زنی که در کارگاههای این استان مشغول کارند از ابتداییترین حقوق قانونی خود محروماند.
بیشتر زنانی که در استان کردستان به عنوان کارگر کار می کنند زنان سرپست خانوار یا بد سرپرستی هستند که تنها محل درآمد آنها همین دستمزد است.
از آنجایی که استان کردستان یک استان غیر صنعتی است و واحدهای تولیدی آن بیشتر به شیوه سنتی اداره میشود، کمتر کارگری را میتوان سراغ داشت که تمامی مطالبات خود را مطابق قانون دریافت کند. وی افزود: در شرایط امروز که اصل روابط کار بر سکوت مطلق کارگر در برابر پایمال شدن حقوقش استوار است، وضعیت کارگران زن به مراتب از کارگران مرد بدتر است. در حالی که به موجب قانون کار زنان از انجام مشاغل طاقت فرسا و خطرناک معاف هستند، در استان کردستان به دلیل اوضاع نامناسب اقتصادی کارگران زن چه درکارگاههای زنانه و چه در محیطهای مردانه مجبور به انجانم هر کاری هستند. در واحدهای تولیدی این استان شرایط کار برای کارگران زن به حدی طاقت فرساست که حتی ممکن است این کارگران از حقوق مادرانه خود در ایام بارداری، زایمان و شیردهی محروم شوند. در واحدهای تولیدی مختلف این استان کارگر زن و کارگران مرد روزانه 10 تا 14 ساعت کارمیکنند اما در بهترین حالت دریافتی آنها برمبنای هشت ساعت کار روزانه پرداخت میشود. این کارگران در بهترین حالت با «منت» کارفرما درآمدی بین 400 تا 500 هزار تومان دریافت میکنند و این درحالی است که حق واقعی آنها به مراتب بیشتر از این مبلغ است.
این کارگران میدانند که با توجه به برگههای تسویهحسابی که پیشاپیش بطور سفید امضا در اختیار کارفرما گذاشتهاند نمیتوانند در هیچ دعوای حقوقی برنده شوند.